K-NET s.c.

Hasło root – jak je odzyskać?

Czasami zdarza się nam zapomnieć hasła. Nie jest to żaden duży problem jeżeli np. chodzi o konto w usłudze internetowej gdzie zazwyczaj dostępna jest opcja przypomnienia za pomocą adresu e-mail. Jednak inaczej sprawa wygląda gdy zapomnieliśmy hasła administracyjnego, a jeszcze gorzej hasła administratora dla konta root w systemie opartym o jądro Linuxa. No właśnie. Pytanie brzmi jak odzyskać hasło root?

Istnieje sporo metod pozwalających odzyskać takie hasło, a dzisiaj chciałem skupić się na systemie Debian w wersji 9. Pisze o tym ponieważ całkiem niedawno padłem ofiarą własnego gapiostwa i zakładając kilka maszyn wirtualnych pod rząd zdecydowałem, że nie będę zapisywał haseł. Oczywiście przesłałem je użytkownikom ale… niestety w kilku przypadkach z błędem. Mając alternatywę przygotowywania systemów od początku i wizję kolejnych spędzonych bezproduktywnie godzin zdecydowałem się poszperać w sieci, żeby szybko odzyskać, a w zasadzie zmienić hasła.

Po lekturze kliku artykułów w sieci, ze zdziwieniniem odkryłem, że nie będę nawet musiał uruchamiać systemów z płyty instalacyjnej, ale po kolei.

Po pierwsze powinniśmy uruchomić ponownie system i w chwili pojawnienia się menu startowego z wyborem opcji uruchomieniowych zatrzymać rozruch dowolnym klawiszem (nie może to być Enter 🙂 ). Wybierając pierwszą opcje startową należy wcisnąć e aby przejść do edycji linii wywołania jądra systemowego z opcjami.

Po drugie przechodzimy do linii zaczynającej się od słowa linux, pracowicie przesuwamy się na jej koniec i dopisujemy frazę

init=/bin/bash

Po trzecie wciskamy ctrl+x lub F10 aby uruchomić system. W ten sposób wystartujemy w trybie pojedynczego użytkownika z systemem plików zamontowanym w trybie tylko-do-odczytu. Ponieważ chcemy zmienić hasło root zdecydowanie trzeba to zmienić. Wpisujemy zatem polecenie:

mount -o remount /

Po czwarte używamy dobrze znanej komendy (mam taką nadzieję)

passwd

aby zmienić hasło root. Na koniec uruchamiamy ponownie system, jednak tym razem znamy już hasło.

MG

Tagi: Debian, konfiguracja, Linux, polecenia

AIDE – wykrywanie zmian w systemie plików

Wiele lat temu miałem wątpliwą przyjemność doświadczyć ataku na jeden z serwerów Apache, którymi się opiekowałem. Zmiany, które skutkowały przejęciem serwera i rozsyłaniem za jego pomocą spamu pojawiały się każdego dnia a ja usiłowałem bezskutecznie walczyć z nimi. Wtedy po raz pierwszy pojawiła się myśl, żeby po prostu podejrzeć co atakujący zmienia w systemie plików, tak aby można było rozszyfrować na czym polega sama metoda włamania. Ostatecznie, szczerze mówiąc, zostałem pokonany i wszystko skończyło się instalacją od początku serwisu, ale poznałem narzędzie detekcji włamiań działające na poziomie systemu plików jakim jest AIDE – Advanced Intrusion Detection Environment.

Wiele lat później ta wiedza i to narzędzie bardzo mi pomogły w powstrzymaniu jednego z ataków na inny serwer w celu uruchomienia koparki kryptowalut. Myślę, że warto jest korzystać z AIDE, w szczególności na serwerach wystawionych na publiczny dostęp. Zatem do dzieła!

Zaczynamy od instalacji pakietu AIDE, po uprzednim zaktualizowaniu systemu:

apt-get update -y && apt-get upgrade -y

apt-get install aide

Następnie wykonujemy kopie zapasową pliku konfiguracyjnego AIDE:

cp /etc/aide/aide.conf /ect/aide/aide.oryg;

Teraz możemy przejść do edycji pliku konfiguracyjnego, aby poprawić/dostosować niektóre jego ustawienia. Możemy skorzystać na przykład z edytora nano.

nano /etc/aide.conf 

W plików tym, na początek, zmieniamy absolutne minimum opcji. Z czasem, po zapoznaniu się z pełnymi możliwościami AIDE możemy pobawić się jego ustawieniami. Trzeba jednak pamiętać, że możemy w ten sposób doprowadzić do przeciążania zasobów serwera ze względu na np. długotrwałą i zbyt szczegółową analizę. Dlatego zaczynamy od absolutnego minimum dla obliczenia sumy kontrolnej:

Checksums = sha512+tiger

I tyle na pierwszy raz wystarczy 🙂 .

Po zapisaniu ustawień możemy zaincjalizować AIDE, co może trochę potrwać w zależności od mocy serwera:

aideinit

Następnie wykonujemy małą sztuczkę upewniając się, że AIDE zadziała z poziomy crona systemowego, czyli:

mv /var/lib/aide/aide.db.new /var/lib/aide/aide.db

/etc/cron.daily/aide

cp /var/lib/aide/aide.db.new /var/lib/aide/aide.db

I to wszystko. Teraz przy odrobinie szczęścia, tzn. jeżeli wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami, będziemy codziennie otrzymywać raport na skrzynkę root z listą zmian w systemie plików w ciągu ostatnich 24 godzin.

MG

Tagi: Debian, konfiguracja, Linux, serwer

xsibackup – ręczne kopie zapasowe VMware ESXi

Wirtualizacja jest obecnie bardzo modnym i nośnym tematem. Oferta dotycząca rozmaitych wersji maszyn wirtualnych oferowanych w ramach usług dostępnych u dostawców jest olbrzymia. Oprócz możliwości wykupienia takiej usługi – z czego przyznam sam korzystam i mogę polecić np. DigitalOcean – istnieje wiele rozwiązań dla użytkowników końcowych, którzy sami chcą się pobawić w administrowanie. W końcu będzie to zawsze jeszcze jedna ciekawa umiejętność, a jak za chwilę postaram się wyjasnić może przydać się w różnych scenariuszach użycia. Rozwiązania pokroju Oracle Virtualbox, chyba najbardziej popularne i łatwe w utrzymaniu, wprowadzają łagodnie w świat wirtualizacji. Potem z reguły przychodzi kolej na rozwiązania niższego poziomu jak VMware ESXi czy KVM. Mowa tu o korzystaniu z własnych hostów maszyn wirtualnych. Wbrew pozorom nie jest to specjalnie trudne i jeżeli tylko korzystamy ze standardowego sprzętu serwerowego to instalacja np. VMware ESXi jest praktycznie bezbolesna.

W momencie gdy jesteśmy już dumnymi właścicielami małej wirtualnej infrastruktury, nawet jeżeli jest to tylko jeden serwer, możemy rozpocząć budowanie własnej sieci serwerów wirtualnych. Zazwyczaj zaczyna się od jednej jednostki ale apetyt bardzo szybko rośnie w miarę jedzenia i z czasem przybywa nam umiętności, pewności siebie oraz oczywiście nowych węzłów sieciowych. Przenoszenie na platformę wirtualizacyjną serwerów Windows czy Linux jest bardzo łatwe. Naprawdę warto zastanowić się nad tego typu wdrożeniami bo można szybko przekonać się o zaletach rozwiązania. Jednak jak zwykle wraz ze wzrostem apetytu zaczynamy również odkrywać powoli minusy. W moim przypadku był to brak pewnych narzędzi administracyjnych wynikający głównie z korzystania z wersji niekomercyjnej VMware ESXi. Mowa tu o automatycznych kopiach zapasowych maszyn wirtualnych, które byłyby wykonywane w locie, czyli bez zatrzymywania usług.

Krótkie badanie rynku komercyjnych aplikacji do wykonywania kopii zapasowych VMware pokazało, że rozwiązań jest bardzo dużo. Niestety większość ma istotne ograniczenia w wersjach demonstracyjnych. Inne z kolei nie integrują się bezpośrednio z hostem maszyn wirtulanych i wymagają stosowania zewnętrznego komputera z aplikacją. Po jakimś czasie trafiłem w końcu na stronę 33hops.com, gdzie znalazłem ciekawe narzędzie o nazwie xsibackup. Był to strzał w dziesiątke, okazało się bowiem, że istnieje nieodpłatne narzędzie linii poleceń, które pzowala wykonać ręcznie i automatycznie kopie zapasowe.

Na wspomnianej stronie, po podaniu adresu email, możemy pobrać oprogramowanie do instalacji. W wiadomości od producenta otrzymamy również bardzo precyzyjną i szczegółową instrukcję instalacji. Koniec końców cały proces sprowadza się do przygotowania komendy (narzędzia), która pozwoli na zrzucenie ad-hoc kopii maszyn wirtulanych. Ogólnie mówiąc, po zalogowaniu się na konsolę naszego hosta możemy rozpocząć całą zabawę. Poniżej zamieściłem dwa przykłady użycia bazując na własnych doświadczeniach.

Aby sprawdzić poprawność instalacji i wykonać test kopiowania maszyn wirtualnych użyjemy polecenia:

./xsibackup --backup-point=/vmfs/volumes/backup /
--backup-type=running --test-mode=true

Opcja test-mode=true spowoduje, że żadne kopie nie zostaną uruchomione, ale będziemy mogli przetestować poprawność polecenia. Z kolei backup-type=running mówi, że skopiowane mają zostać wszystkie uruchomione maszyny wirtualne – bez ich zatrzymywania (sic!).

Drugim poleceniem jest już komenda służąca wykonania kopii wybranej maszyny:

./xsibackup --backup-point=/vmfs/volumes/backup /
--backup-vms="Nazwa maszyny wirtualnej" /
--backup-type=custom

W tym przypadku warto zwrócić uwagę, że ponieważ wskazujemy, którą maszynę wirtualną chcemy skopiować to należy użyć opcji backup-type=custom.

Mam nadzieję, że te dwa przykładowe polecenia zachęcą zainteresowanych do korzystania i używania kopii zapasowych za pomocą xsibackup. W końcu kopie zapasowe to podstawa i nie trzeba chyba tego nikomu powtarzać 😉 .

MG

Tagi: komendy, kopie zapasowe, Linux, serwer, Windows

Dell R210 – instalacja sterownika sieciowego a Debian 9.6

Rackowe serwery firmy Dell, nawet te z najniższej serii jak Dell PowerEdge R210 II, wyśmienicie nadają się do tworzenia serwisów internetowych. Mam na myśli usługi takie jak WWW czy FTP. Nie są to super wydajne maszyny do obsługi milionów zgłoszeń w ciągu godziny, ale jako hosty dla małych i średnich przedsiębiorstw jak najbardziej znajdą zastosowanie.

Niedawno miałem okazję przygotowywać taki komputer instalując ostatnią wersję Linuxa – Debian Stretch w wersji 9.6. Ponieważ bardzo lubię prostotę i minimalizm dlatego korzystam zazwyczaj z instalacji w wersji sieciowej, tak aby nie zaśmiecać systemu operacyjnego zbędnymi pakietami. Jak nazwa wskazuje aby wszystko udało się bez problemu potrzebna jest sieć, a w zasadzie działająca karta sieciowa, czyli prawidłowo zainstalowany sterownik. Pomimo iż Dell w serwerach R210 raczej na pewno korzysta ze standardowych rozwiązań – czytaj popularnych kart sieciowych (zbudowanych w oparciu o rozpowszechnione chipsety), to jak się okazuje społeczność Debiana tak bardzo dba o używanie otwartych sterowników, że nie zawsze wychodzi to użytkownikom na dobre.

W opisywanym przypadku serwer wyposażony jest w kartę Broadcom NetXtremeII z dwoma interfejsami sieciowymi. Instalacja pozornie przebiega bez problemów. Karty sieciowe są wykrywane poprawnie. Debian korzysta z wbudowanego sterownika (w poprzednich wersjach trzeba było dodawać zenętrzny zamknięty pakiet oprogramowania). Instalator przechodzi do automatycznej konfiguracji przez DHCP i… naszym oczom ukazuje się komunikat o błędzie. Wygląda to tak jakby winne było wszystko, włącznie z serwerem DHCP, tylko nie instalator Debiana. A prawda jest zupełnie inna.

Okazuje się, że kod sterownika dołączonego standardowo do instalatora zawiera błędy. Karta sieciowa działa, ale nie do końca. W tej sytuacji trzeba wspomóc się kilkoma sztuczkami i dodać ręcznie właściwy sterownik.

• Po pierwsze pobieramy właściwy (zamknięty) pakiet ze strony https://packages.debian.org/stretch/firmware-bnx2.
• Następnie za pomocą pendrive’a USB przenosimy go na przygotowywany serwer:
  • uruchamiamy instalator Debiana w wersji tekstowej
  • przechodzimy przez pierwsze kroki instalacji pamiętając, że zanim instalator zacznie wykrywać sprzęt musimy wgrać zamknięty sterownik z USB
  • gdy instalator zatrzyma się na jednym z pytań konfiguracyjnych wciskamy ALT+F2 przechodząc do konsoli tekstowej
  • tworzymy tymczasowy punkt montowania i montujemy pendrive

~$ mkdir /tmp/driver
~$ mount /dev/sda1 /tmp/driver

• Kolejnym krokiem będzie instalacja właściwego sterownika
  

~$ apt-get install /tmp/driver/firmware-bnx2_xxx-x_all.deb

• Ostatnią czynnością jest wciśnięcie kombinacji ALT+F1 co pozwoli wrócic do okienkowej wersji instalatora
• Tym razem podczas wykrywania sprzętu zostanie zainstalowany odpowiednie oprogramowanie

Dalej wykonujemy standardowe czynności, zgodnie z typową instalacją, ciesząc się działającym połączeniem sieciowym.

MG

Tagi: Debian, instalacja, komendy, konfiguracja, Linux

PHP w dwóch wersjach jednocześnie a serwer Apache

Dla każdego administratora, który przygotowywał serwis www pojęcie LAMP nie jest obce. W skrócie oznacza, że udało nam się zainstalować trzy podstawowe serwisy tj. Apache, PHP oraz silnik bazy danych np. MySQL. Dzisiaj chciałem skupić się na obsłudze języka PHP. Obecnie ostatnią dostępną wersją jest 7.2. Domyślnie taką właśnie powinniśmy instalować. Jednak jak wiadomo rzeczywistość jest nieco bardziej skomplikowana i na pewno spotkamy się z użytkownikami, którzy z różnych względów bedą chcieli używać starszych wersji jak np. 5.6. Osobiście zalecam jak najszybsze przechodzenie do wersji najnowszych, głównie ze względu na bezpieczeństwo, trzeba jednak pamiętać o różnicach w implemetacji pomiędzy wspomnianymi wersjami, co z kolei przekłada się np. na brak niektórych funkcji, czyli na brak tak zwanej kompatybilności wstecznej. Jest to istotne przy instalacji oprogramowania webowego, które opierając się o starsze wersje PHP może nie funkcjonować w nowszym środowisku. Zatem scenariusz naszej instalacji powinien wyglądać tak, że domyślnie włączony jest PHP7 ale zawsze mamy możliwość cofnięcia wersji dla wybranych serwisów. I o tym właśnie jest dzisiejszy wpis.

Na początek załóżmy, że tradycyjnie używamy Debian Linux w wersji 9.5 Stretch. Ponieważ nie skupiamy się w tym artykule na instalacji samego Apache oraz MySQL (co z resztą jest szeroko opisywane w sieci) przejdźmy od razu do instalacji PHP. Zaczynamy od następujących poleceń:

$ apt-get install ca-certificates apt-transport-https 
$ wget -q https://packages.sury.org/php/apt.gpg -O- →
| sudo apt-key add -
$ echo "deb https://packages.sury.org/php/ stretch main" →
| sudo tee /etc/apt/sources.list.d/php.list

Aby wykorzystywać różne wersje PHP jednocześnie będziemy potrzebowali dwóch interfejsów – PHP FPM oraz FastCGI:

$ apt-get update
$ apt-get install php5.6 php5.6-fpm
$ apt-get install php7.2 php7.2-fpm

I w ten sposób zainstalujemy jednocześnie wersje 5.6 i 7.2. Oczywiście możemy tak zrobić z różnymi wydaniami, to tylko przykład.

Przechodzimy do konfiguracji samego Apache. Przede wszystkim dodajemy wspomniany interfejs:

$ apt-get install libapache2-mod-fcgid

Nastepnie włączamy następujące moduły:

$ a2enmod actions cgid alias proxy_fcgi

I to już już wszystko. Naprawdę możemy korzystać z dwóch bibliotek 🙂 . Niemniej chciałbym zasugerować włączenie domyślnie tej nanowszej. Czyli w konfiguracji głównej hosta wirtualnego (chodzi o plik 000-default.conf) dodanie następujących linijek:

<VirtualHost *:80>
ServerAdmin webmaster@localhost
DocumentRoot /var/www/html
<FilesMatch \.php$>
SetHandler "proxy:unix:/var/run/php/php7.2-fpm.sock|fcgi://localhost/"
</FilesMatch>
ErrorLog ${APACHE_LOG_DIR}/error.log
CustomLog ${APACHE_LOG_DIR}/access.log combined
</VirtualHost>

Tym razem, po ponownym uruchomieniu Apache możmy być pewni, że domyślnie używamy najnowszej zainstalowanej wersji:

$ systemctl restart apache2

Jeśli jednak któryś z użytkowników serwera będzie chciał cofnąć się z różnych względów do wersji starszej to wystarczy, że w katalogu głównym swojego serwisu utworzy tekstowy plik .htaccess i doda do niego poniższą zawartość:

<FilesMatch \.php$>
SetHandler "proxy:unix:/var/run/php/php5.6-fpm.sock|fcgi://localhost/"
</FilesMatch>

To naprawdę działa.

MG

Tagi: Debian, komendy, konfiguracja, Linux, polecenia

Aktualizacja hosta ESXi

Wirtualizacja jest obecnie praktycznie standardem. Jest powszechnie dostępna i łatwo można samemu przygotować własny host maszyn wirtualnych. Od jakiegoś czasu testuje aktualnie kilka instalacji VMware ESXi i muszę przyznać, że jestem zaskoczony wygodą obsługi oraz jak dotąd (odpukać) bezawaryjną pracą. Instalacja jest dosyć łatwa pod warunkiem, że przygotujemy się pod kątem sprzętu. Nie każdy zostanie wykryty przez instalator, ale metodą prób i błedów a także przy wsparciu forów technicznych można rozwiązać większość problemów. Potem jest już z górki. Do czasu. Jak zwykle po jakimś czasie powinniśmy pomyśleć o kwestiach bezpieczeństwa, a co się z tym wiąże aktualizacji naszego hosta.

Jeżeli podobnie jak ja używasz wersji ewaluacyjnej ESXi to znaczy, że najprawdopodobniej korzystasz z trybu standalone server, czyli posiadasz tylko jeden host maszyn wirtulanych. Instalacja tego typu wyróżnia się brakiem wygodnej czytaj graficznej obsługi aktualizacji. Pełna instalacja zarezerwowana jest dla dużych farm hostów, a tak naprawdę trzeba zapłacić za oprogramowanie zarządzające hostami, co na jedno wychodzi. W tym przypadku trzeba sobie radzić za pomocą konsoli tekstowej.  Ale po kolei…

Najpierw należy zalogować się na nasz host używając po prostu przeglądarki internetowej. Z poziomu graficznej konsoli zarządzania trzeba uruchomić usługę SSH. Nie jest ona domyślnie włączona – dla bezpieczeństwa. Wybieramy zatem opcję Manage z okienka Navigator po lewej stronie i w okienku po prawej stronie przechodzimy do zakładki Services. Uruchamiamy usługę TSM-SSH (po zakończeniu aktualizacji warto ją wyłączyć ponownie). Od tej pory możemy połączyć się za pomocą SSH do naszego hosta.

Zaczynamy od sprawdzenia wersji poleceniem:

~ # esxcli system version get
Product: VMware ESXi
Version: 6.7.0
Build: Releasebuild-469512
Update: 0
Patch: 0

Następnie udajemy się na stronę z aktualizacjami dla VMware ESXi i pobieramy właściwą dla naszego systemu. Warto zauważyć, że aktualizacje kumulują się, więc nie ma potrzeby wgrywania wszystkich – wystarczy ostatnia. Dodam, że na pewno trzeba wgrać oznaczone etykietką Critical, reszta według uznania.

Przełączamy host ESXi w tryb Maintenance (za pomocą przeglądarki i strony zarządzającej) i możemy przystąpić do działania. Rozpoczynamy od wyświetlenia listy profili dostępnych w naszym patchu:

~ # esxcli software sources profile list --depot=/vmfs/volumes/ \
datastore1/patch/update-from-esxi6.7-5.0_update03.zip
Name Vendor Acceptance Level
-------------------------------- ------------ ----------------
ESXi-6.7.0-20171002001-standard VMware, Inc. PartnerSupported
ESXi-6.7.0-20171001001s-standard VMware, Inc. PartnerSupported
ESXi-6.7.0-20171001001s-no-tools VMware, Inc. PartnerSupported
ESXi-6.7.0-20171002001-no-tools VMware, Inc. PartnerSupported

Najbezpieczniej jest skorzystać z profilu standardowego, a więc ESXi-6.7.0-20171002001-standard. Jest to zazwyczaj pierwszy dostępny profil z listy. Nim w następnym kroku przystąpimy do aktualizacji serwera, powinniśmy najpierw sprawdzić jaki będzie wynik tej operacji. Z pomocą przychodzi opcja –dry-run. Wpisujemy plecenie:

~ # esxcli software profile update --depot=/vmfs/volumes/ \
datastore1/patch/update-from-esxi6.7-5.0_update03.zip \
--dry-run --profile=ESXi-6.7.0-20131002001-standard
Update Result
Message: Dryrun only, host not changed. The following \
installers will be applied: [BootBankInstaller]
Reboot Required: true
VIBs Installed: 
VMware_bootbank_ehci-ehci-hcd_1.0-3vmw.500.1.11.623860, \
VMware_bootbank_esx-base_5.0.0-3.41.1311175, \
VMware_bootbank_esx-tboot_5.0.0-2.26.914586, \
VMware_bootbank_ipmi-ipmi-si-drv_39.1-4vmw.500.2.26.914586, \
VMware_bootbank_misc-drivers_5.0.0-3.41.1311175, \
VMware_bootbank_net-be2net_4.0.88.0-1vmw.500.0.7.515841, \ 
VIBs Removed: 
VMware_bootbank_ehci-ehci-hcd_1.0-3vmw.500.0.0.469512, \ 
VMware_bootbank_esx-base_5.0.0-0.0.469512, \
VMware_bootbank_esx-tboot_5.0.0-0.0.469512, \
VMware_bootbank_ipmi-ipmi-si-drv_39.1-4vmw.500.0.0.469512, \
VMware_bootbank_misc-drivers_5.0.0-0.0.469512, \
VMware_bootbank_net-be2net_4.0.88.0-1vmw.500.0.0.469512,

Jeśli nie otrzymaliśmy żadnych komunikatów o błedach możemy śmiało przystąpić do właściwej aktualizacji. Tym razem korzystamy z komendy:

~ # esxcli software profile update --depot=/vmfs/volumes/ \
datastore1/patch/update-from-esxi6.7-5.0_update03.zip \
--profile=ESXi-6.7.0-20131002001-standard 
Update Result
Message: The update completed successfully, but the 
system needs to be rebooted for the changes to be effective. \
Reboot Required: true

Na sam koniec nie pozostaje nic innego jak uruchomić ponownie serwer VMware ESXi (skoro sam tego zażądał):

~ # reboot

Po starcie systemu wyłączamy tryb Maintenance i voilá! Prawda, że proste 😉

MG

Tagi: aktualizacja, konfiguracja, Linux, serwer, VMWare, Windows

Kopie zapasowe w sieci Windows – część 2

We wpisie z przed dwóch miesięcy – tak, tak, mnie również dopadło wakacyjne lenistwo, opisywałem jak stworzyć listę komputerów z systemem Windows, które są aktualnie aktywne w naszej domenie lub grupie roboczej. Omówione rozwiązanie działa niezależnie od wszelkich mechanizmów wbudowanych w Active Directory czy też innych. Wspomnianą listę można zapisać np. w pliku tekstowym, po to aby w następnej kolejności zbudować skrypt wsadowy, który wykona kopie zapasowe z komputerów z listy. Ale po kolei.

Po pierwsze, trzeba zapewnić sobie dostęp do zasobów lokalnych komputerów. Jeżeli na każdym z nich mamy swoje konto administracyjne i dodatkowo wszędzie używamy tego samego konta to bardzo łatwo jest odczytać zawartość dysków twardych np. partycji systemowej C:. Nie jest tajemnicą, że w Windows tworzone są standardowe udziały sieciowe np. C$, które odpowiadają całym partycjom. Ja jednak z wielu powodów namawiałbym do utworzenia specjalnego udziału np. o nazwie Archiwum, z uprawnieniami tylko-do-odczytu dla zdalnego adminstratora. Jeśli umówimy się z użytkownikami aby tam właśnie umieszczali ważne zbiory (może to być np. folder D:/Archiwum) to wtedy pozostanie jedynie zadbać o skopiowanie całej zawartości aby zabezpieczyć się przed ewentualną utratą danych.

Jako zagorzały zwolennik Linuksa zawsze uważałem, że nie ma nic lepszego od narzędzia rsync. Jednak jego instalacja w systemie Windows wiąże się z koniecznością zainstalowania całego środowiska Cygwin, lub co najmniej jego bibliotek dll wraz ze wspomnianym narzędziem. Może jednak istnieje coś podobnego dla Windows? Tak odkryłem narzędzie robocopy. Trzeba przyznać, że ma duże możliwości i co ważne potrafi robić lustro katalogów (mirror) a jest to przecież coś o co nam chodzi przy zabezpieczaniu danych.

Ponieważ wspomniana na początku wpisu lista komputerów zawiera ich nazwy netbios (a nie adresy IP) stąd napisanie prostego batcha nie powinno być żadnym problemem. Na pewno powinien zawierać komendę jak w poniższym przykładzie:

ROBOCOPY \\nazwa_netbios\Archiwum \Archiwum_nazwa_netbios /MIR /FFT →
→ /R:3 /W:10 /Z /NP /NDL

Wywołanie robocopy z podanymi parametrami spowoduje wykonanie dokładnego lustra z udziału Archiwum na komputerze nazwa_netbios do katalogu Archiwum_nazwa_netbios na naszym serwerze z kopiami zapasowymi – czyli po prostu lokalnie. Co ważniejsze ponowne jej wywołanie spowoduje wykonanie kopii różnicowej, a więc zapewni dużo szybsze działanie.

Pozostałe opcje pozostawiam dla zainteresowanych odsyłając do dokumentacji polecenia robocopy. Na koniec nadmienię tylko, że sam cały skrypt wsadowy przygotowuje na Linkuksie przy okazji generowania listy komputerów. Jest mi łatwiej to zrobić ze względu na stare przyzwyczajenia i dostepność takich narzędzi jak chociażby awk. Myślę jednak, że równie dobrze można to zrobić w środowisku Windows. Miłej zabawy.

MG

 

Tagi: komendy, linia poleceń, Linux, Windows

Kopie zapasowe w sieci Windows – część 1

Można powiedzieć, że wykonujemy kopie zapasowe, bo jest to obowiązek każdego administratora. Oczywiście zdarza się, że o naszych obowiązkach dowiadujemy się kiedy mamy duży problem bo zagineły np. pliki użytkowników. Nie mam w tym miejscu na myśli systemów serwerowych ale archiwa pracowników. Rzadko zdarza się, żeby ktoś zmusił się sam do robienia kopii skoro ma w firmie dział IT.

Niezależnie od tego czy dysponujemy domeną Active Directory, czy prostą grupą roboczą, zawsze warto się zabepieczać. W dzisiejszym wpisie chciałem pokazać jak zbudować prosty system kopii zapasowych, wykonywanych bez żadnych dodatkowych i płatnych narzędzi. W zasadzie wystarczą nam dwie rzeczy:

• komputer z Linuxem i zainstalowanym pakietem nmap
• komputer z Windows 7 w górę, który standardowo ma wbudowane polecenie robocopy

Pierwsze narzędzie posłuży nam do odkrywania komputerów, które są aktualnie dostępne w naszej sieci Windows. Zakładam, że na każdym z nich znajduje się udostępniony sieciowo katalog np. o nazwie Archiwum, którego zawartość powinniśmy skopiować do siebie. Wspomniany udział można oczywiście ukryć dodając znak na końcu jego nazwy, czyli powinno być Archiwum$. Pamiętajmy również aby archiwum udostępnić dla użytkownika, z którego konta uruchamiamy skrypty na naszym komputerze. Czyli jeśli pracujemy jako Admin z hasłem password, to udostępniamy zasoby dla takiego samego użytkownika. Jeśli nie mamy domeny, to po prostu dodajmy lokalnie na każdym komputerze takie konto.

Po co wykrywanie aktywnych końcówek w sieci? Otóż zanim zdobędziemy kopie danych musimy być pewni, że dany komputer jest włączony. Z moich doświadczeń wynika niestety, że bazowanie na DHCP, DNS czy skryptach wykozrystujących polecenia ping, arp nie jest skuteczne. Dużo lepiej jest to zrobić używając niezawodnego skanera sieciowego nmap. Oczywiście najlepiej jest uruchamiać go na maszynie z Linuksem. Można używać portów dla Windows, ale osobiście nie próbowałem i ciężko jest mi powiedzieć jaki będzie efekt.

Aby stworzyć naprawdę niezawodny system będziemy jeszcze potrzebować skryptu nbstat.nse. Dzięki niemu będziemy niezawodnie wykrywać aktywne hosty Windows. Przykładowe polecenie ma postać:

nmap -p 137 -sU --script nbstat.nse 192.168.1.1-254

co spowoduje przeskanowanie całej podsieci 192.168.1.1-254 i otrzymamy poniższy rezultat:

Starting Nmap 7.40 ( https://nmap.org ) at 2018-05-19 18:10 CEST
 Nmap scan report for PC1.local (192.168.1.1)
 Host is up (0.0031s latency).
 PORT STATE SERVICE
 137/udp open netbios-ns

Host script results:
 |_nbstat: NetBIOS name: PC1, NetBIOS user: <unknown>, NetBIOS MAC: 
   a4:4c:c8:cd:2f:0f (unknown)

...

Nmap done: 254 IP addresses (6 hosts up) scanned in 55.61 seconds

Z punktu widzenia dalszej obróbki skryptu powinniśmy wyczyścić powyższy raport i można to zrobić w bardzo prosty sposób:

nmap -p 137 -sU --script nbstat.nse 192.168.1.1-254 | →
→ awk '/local/ {print $5}'

Zwracam uwagę, że tym sposobem filtrujemy linie zawierające frazę local, może być to inna fraza, według naszego uznanania i konfiguracji sieci. Tak czy inaczej tym razem otrzymamy już tylko listę adresów IP. Będzie to lista aktywnych w danym momencie końcówek, dla których powinniśmy wykonać kopię plików. Możemy zatem skorzystać z polecenia robocopy, ale o tym następnym razem.

MG

Tagi: komendy, linia poleceń, Linux, Windows

Logcheck, systemd – zaśmiecone logi

Wśród administratorów Linuksa, od wielu lat prym wiedzie mały ale bardzo poręczny pakiet logcheck. Narzędzie to wykonuje niezwykle żmudną, ale bardzo potrzebną pracę, polegającą na przeszukiwaniu logów systemowych pod kątem wszelkich anomalii. Skonfigurowane według standardowych zaleceń potrafi być bardzo krzykliwe zasypując nas stosem maili informujących w wykrytych, podejrzanych odstępstwach od prawidłowej pracy systemu operacyjnego. Co prawda zwalnia nas ono z konieczności codziennego przeglądania raportów o systemie, jednak nawet najbardziej usłużne narzędzie będzie bezlitosne jeśli nie zajmiemy się filtrowaniem generowanych komunikatów.

W przypadku logcheck cała sztuka polega na odpowiednim definiowaniu filtrów w katalogach:

/etc/logcheck/ignore.d.{paranoid;server;workstation}

Zazwyczaj wystarczy korzystać ze ścieżki /etc/logcheck/ignore.d.server, wpisując w plikach testowych wyrażenia regularne. logcheck porównuje wyrażenie z wyszukanym rezultatem i w przypadku zgodności zapobiega generowaniu monitu. Budowanie wyrażeń regularnych samo w sobie jest małą sztuką. Czasami niektórzy wpisują po prostu wzorce na sztywno np.

Reloading web server: apache2.

co zapobiegnie periodycznym informacjom o restartowaniu naszego serwera www. Inni zaś potrafią zbudować naprawde wyrafinowane wyrażenia.

W wydaniu 8 Debiana o nazwie Jessie pojawił się jednak pewien błąd, który bardzo utrudnia życie. Dotyczy właśnie filtrowania za pomocą logcheck i demona systemowego systemd. Dotąd nie było żadnych problemów, jednak właśnie Jessie zaczął zasypywać nas komunikatami, które wydają się nie mieć końca. Co ważniejsze żadne filtry wpisane na sztywno nie pomagają, bowiem reguły systemd są bardzo obszerne i groźne byłoby wycięcie informacji, które mogą okazać się istotne z punktu widzienia administrowania naszym serwerem.

W tym przypadku z pomocą przychodzi strona Debian Wiki i gotowy zestaw wyrażeń przygotowanych przez jej użytkowników. Wystarczy skopiować je do pliku tekstowego we wspomnianym wcześniej katalogu i gotowe. Wszytskie aktualne reguły można pobrać, a w zasadzie skopiować pod adresem:

https://wiki.debian.org/systemd/logcheck

Zapraszam 🙂

MG

Tagi: Debian, konfiguracja, Linux

Czy działa połączenie UDP?

 

 

Jedną z powszechnych czynności administracyjnych jest sprawdzanie stanu połączeń TCP lub UDP z serwerem. Zazwyczaj najpierw sprawdzamy czy serwer odpowiada – służy do tego polecenie ping:

ping 192.168.1.1

Jeśli administrator serwera zablokował protokół ICMP, co wcale nie zdarza się tak rzadko, to możemy posłużyć się poleceniem arping:

arping 192.168.1.1

Trzeba jednak pamiętać, że powyższa komenda zadziała tylko w sieci lokalnej. Kiedy będziemy już pewni, że wszystko z serwerem w porządku to możemy przejść do sprawdzania połączeń z usługami. Najprostszą czynnością będzie wykonanie polecenia telnet ze wskazaniem numeru portu usługi:

telnet 192.168.1.1 80

Powyższa komenda sprawdza połączenie z serwerem WWW na porcie 80. Jeśli wszystko działa powinniśmy otrzymać informację o ustanowieniu połączenia:

Trying 192.168.1.1...
Connected to 192.168.1.1.
Escape character is '^]'.

Jednak omawiane właśnie rozwiązanie dotyczy wyłącznie usług połączeniowych takich tak TCP. Co zrobić w przypadku protokołu UDP, z którego np. korzysta usługa DNS? Tutaj musimy posłużyć się aplikacją netcat, wskazując podobnie jak w poprzednim przypadku numer portu:

nc -vz -u 192.168.1.1 53

Opcja vz zwiększa poziom komunikatów oraz zmusza netcat wyłącznie do sprawdzenia usługi bez wysyłania danych. Z kolei u wymusza korzystanie z pakietów UDP w miejsc TCP. Przy prawidłowym przebiegu operacji otrzymamy informację, na której zależało nam od samego początku:

Connection to 192.168.1.1 53 port [udp/domain] succeeded!

MG

Tagi: komendy, linia poleceń, Linux