Bądź na bieżąco - RSS

sudppipe – tunel UDP dla Windows

17 lutego, 2018 | Brak Komentarzy | Kategoria: Porady, Windows

UDP sudppipeSystemy serwerowe rodziny Windows stają się praktycznie niezastąpione w środowisku, gdzie jesteśmy zmuszeni korzystać z firmowych systemów bazodanowych. Oferta tych ostatnich zakłada w zasadzie wykorzystanie tylko jedynego słusznego środowiska pracy. Czasami nastręcza to nietypowych trudności, w szczególności gdy chodzi o sterowanie przepływem komunikacji. Oprogramowanie zapory sieciowej wbudowane w serwer w zasadzie nie pozwala na łatwe przekierowywanie komunikacji TCP nie wspominając już o UDP. Jeśli trafimy na środowisko homogeniczne, to skonfigurowanie wyżej wymienionych przekierowań może być trudne. Podstawowym narzędziem jest tutaj komenda linii poleceń netsh opisana w innym artykule.

Jeśli posiadamy urządzenia takie jak np. drukarki sieciowe, to przydatne staje się zarządzanie nimi za pomocą protokołu SNMP. W tym momencie może się okazać, że powinniśmy przygotować przekierowanie portów UDP na serwerze Windows. Zakładam tutaj, że drukarki sieciowe są skonfigurowane w oddzielnym VLANie, ale również w oddzielnej podsieci IP. Jeśli zatem chcielibyśmy dostać się do urządzenia SNMP z puli klienckiej (posiadającej własny VLAN) musimy włączyć tzw. port forwarding, z tym że dla UDP.

Zmagając się z opisanym problemem trafiłem na bardzo przydatne narzędzie dostępne na stronie Luigiego Auriemmy. Wśród dostępnych aplikacji znajduje się mały program o nazwie sudppipe. Wywołany z linii poleceń pozwala skonfigurować tunel UDP na serwerze Windows. Całość wygląda w działaniu zachęcająco:

Usage: sudppipe.exe [options] <server*> <server_port> <local_port>

Sprawdziłem i działa bez zarzutu. Zachęcam do szczegółowego zapoznania się z jego możliwościami.

MG

Tagi: , , ,

burndisk – nagrywanie płyt CD/DVD z linii poleceń

20 stycznia, 2018 | Brak Komentarzy | Kategoria: Porady, Windows

burndiskCzasami tak się zdarza, że jesteśmy zmuszeni zrezygnować z naszego ulubionego środowiska pracy na rzecz rozwiązań narzuconych z góry. W moim przypadku musiałem się pogodzić z pożegnaniem z Debianem i przenieść ulubione skrypty systemowe na system Windows. Chodziło rzecz jasna o zachowanie tych samych funkcjonalności, a jedną z nich było automatyczne wykonywanie kopii serwera baz danych i zapisanie ich na płycie DVD Blue Ray.

Nie chcę tutaj szczegółowo rozpisywać się na temat pisania skryptów wsadowych, czy systemowych jak kto woli, bo informacji na ten temat jest aż za dużo i nie jest to żadna specjalistyczna wiedza. Każdy średnio zaawansowany użytkownik Windows wie jak napisać prosty skrypt typu bat lub cmd. Co jednak zrobić kiedy w grę – z przyczyn oczywistych – wchodzi wykorzystanie narzędzia linii poleceń, które pozwoliłoby “wypalić” płytę.  Do tego płytę Blue Ray.

Z początku chciałem użyć jednego z portów narzędzi linuksowych takich na przykład, które są oparte na bibliotece cygwin. Rozwiązanie jednak okazało się niemożliwe bo po prostu nie mogłem zainstalować żadnej nowej aplikacji w systemie. Ot takie wytyczne dotyczące polityki bezpieczeństwa.

Potem, zrezygnowany zacząłem przeszukiwać sieć, żeby poczytać trochę o komercyjnych (czytaj płatnych) rozwiązaniach. Tutaj programiści mają wiele kombajnów do zaoferowania, ale jak należy się spodziewać za odpowiednią cenę. Oczywiście nie chciałem tracić czasu na negocjacje z właścicielem serwerów. Tym bardziej, że po zakupie drogiej technologii opartej o serwery firmy Dell i oprogramowanie Windows Server, środki na rozbudowę inwestycji stopniały praktycznie do zera.

Na szczęście, jak już się wielokrotnie przekonałem, wytrwałe szukanie przynosi w końcu efekty. Znalazłem prostą i efektywną aplikację, narzędzie o nazwie burndisk, a ściślej mówiąc pojedynczy plik wykonywalny burndisk.exe. Nie ma potrzeby instalacji, a użycie w skrypcie jest bajecznie proste. Całość sprowadza się do wywołania programu z odpowiednimi przełącznikami co w moim przypadku sprowadziło się do komendy:

burndisk.exe /write {pliki_do_skopiowania} {symbol_napędu_DVD} ⇒
⇒ /vol {etykieta_woluminu}

Dodam, że program doskonale nagrywa wszystkie rodzaje płyt CD/DVD, korzystając z systemowego API. Po więcej informacji zapraszam na stronę producenta.

MG

Tagi: , ,

FTP z linii poleceń w systemie Windows

18 listopada, 2017 | Brak Komentarzy | Kategoria: Porady, Windows

FTPO tym, że linia poleceń w przypadku systemów takich jak Linux daje szerokie możliwości nie trzeba się specjalnie rozpisywać. Czasami jednak jesteśmy zmuszeni napisać skrypt systemowy dla serwera Windows i wtedy nie jest już tak prosto. Mam na myśli całkiem konkretny przypadek z własnego podwórka. W dużym skrócie zadanie polegało na okresowym wysyłaniu pliku baz danych MSSQL na zewnętrzny serwer FTP. Z jednej strony sprawa dosyć prosta, bo od razu przychodzi na myśl wykorzystanie harmonogramu zadań systemowych i użycie odpowiedniego skryptu wsadowego, z drugiej strony okazało się jednak, że narzędzie linii poleceń Windows takie jak komenda ftp niespecjalnie radzi sobie z trybem pasywnym transmisji. Zgodnie z dokumentacją wszystko powinno działać bez problemu, można nawet użyć spreparowanej wcześniej listy poleceń ftp, aby zautomatyzować zadanie jednak bardzo często w trakcie wykonania program zawiesza się. W sieci można znaleźć mnóstwo porad co zrobić w takiej sytuacji. Postanowiłem się tym razem podzielić innym rozwiązaniem.

W miejsce polecenia ftp można użyć dobrze znanego programu WinSCP. W skład tego pakietu wchodzi program o nazwie winscp.com, który pozwala na użycie w trybie wsadowym:

winscp.com /command "open ftp://uzytkownik:haslo@serwer.ftp/" →
→ "put plik.sql /home/user/" "exit"

Warto zwrócić tutaj uwagę na niezwykłą prostotę składni polecenia. Po przełączniku command następuje po prostu lista poleceń do wykonania. Ponieważ całość mieści się w jednej linii można w zasadzie całą komendę wpisać wprost do harmonogramu zadań systemowych. Dodatkowym plusem będzie możliwość obsługi protokołu szyfrowanego np. SFTP, czego nie potrafi zrobić narzędzie wbudowane w Windows.

MG

Tagi: , , ,

Homebrew autoaktualizacja – nakładka homebrew-autoupdate

16 września, 2017 | Brak Komentarzy | Kategoria: MacOS, Porady

Package Manager - homebrewJakiś czas temu napisałem krótki artykuł [1] o tym jak uslepszyć instalację oprogramowania w systemie Mac OS X. Krótko mówiąc najlepiej jest użyć w tym celu pakietu homebrew [2]. Przyznam, że jako właściciel Macbooka Pro od około pół roku dalej drążyłem temat. Nawyki nabyte podczas użytkownia od wielu lat laptopów z Linuksem dały o sobie znać. Po jakimś czasie zauważyłem, że generalnie dążę do upodobnienia środowiska graficznego Mac OS X do Gnome/Unity [3]. Rzeczywiście jeżeli ktoś przyzwyczaił się do Unity (a wiem, że ten wynalazek Canonical [4] ma tylu samu zwolenników co przeciwników) to trudno oprzeć się wrażeniu, że środowisko jest niemal skopiowane od Apple. Jednak interfejs graficzy to jedno a narzędzia systemowe to drugie. O ile trudno się nie zgodzić, że GUI na Macu jest po prostu bardzo dopracowane i nieporównywalnie lepsze, to już wszelkie narzędzia związane z instalacją oprogramowanie i po prostu zarządzania nim to zupełnie inna bajka.

Jedną z olbrzymich zalet Linuksa jest system zarządzania aplikacjami w oparciu o repozytoria. Szczerze mówiąc nie spotkałem żadnego lepszego rozwiązania, a wszystkie sklepy Microsoftu, Apple, Google itd. są po prostu namiastką. Oczywiście zawsze na początku działa efekt wow, głównie ze względu na rzekomą łatwość obsługi i dopracowane szczegóły graficzne, ale po jakimś czasie powoli rezygnuje z korzystania z takich rozwiązań. Naprawdę, bogate narzędzia linii poleceń do instalacji oprogramowania, które oferują praktycznie wszystkie dystrybucje Linuksa, są niezastąpione.

Wspomniany na początku homebrew ma być klonem dla Mac OS X opartym o podobne mechanizmy znane z Linuksa. I wszystko byłoby w porządku gdyby nie problem autoaktualizacji pakietów. Pod tym względem niestety jest po prostu niedopracowany. I tutaj z pomocą przychodzi kolejna nakładka: homebrew-autoupdate [5]. Ujawniając trochę szczegółów – wszystko moża doczytać na stronie projektu, jej instalacja jest bardzo prosta:

brew tap domt4/autoupdate

Po zainstalowaniu narzędzia, można w końcu wydać polecenie:

brew autoupdate

aby dowiedzieć się jakie są jego możliwości, do czego gorąco zachęcam.

MG

Tagi: , , ,

Czy działa połączenie UDP?

15 lipca, 2017 | Brak Komentarzy | Kategoria: Linux, Porady

UDP

 

 

Jedną z powszechnych czynności administracyjnych jest sprawdzanie stanu połączeń TCP lub UDP z serwerem. Zazwyczaj najpierw sprawdzamy czy serwer odpowiada – służy do tego polecenie ping:

ping 192.168.1.1

Jeśli administrator serwera zablokował protokół ICMP, co wcale nie zdarza się tak rzadko, to możemy posłużyć się poleceniem arping:

arping 192.168.1.1

Trzeba jednak pamiętać, że powyższa komenda zadziała tylko w sieci lokalnej. Kiedy będziemy już pewni, że wszystko z serwerem w porządku to możemy przejść do sprawdzania połączeń z usługami. Najprostszą czynnością będzie wykonanie polecenia telnet ze wskazaniem numeru portu usługi:

telnet 192.168.1.1 80

Powyższa komenda sprawdza połączenie z serwerem WWW na porcie 80. Jeśli wszystko działa powinniśmy otrzymać informację o ustanowieniu połączenia:

Trying 192.168.1.1...
Connected to 192.168.1.1.
Escape character is '^]'.

Jednak omawiane właśnie rozwiązanie dotyczy wyłącznie usług połączeniowych takich tak TCP. Co zrobić w przypadku protokołu UDP, z którego np. korzysta usługa DNS? Tutaj musimy posłużyć się aplikacją netcat, wskazując podobnie jak w poprzednim przypadku numer portu:

nc -vz -u 192.168.1.1 53

Opcja vz zwiększa poziom komunikatów oraz zmusza netcat wyłącznie do sprawdzenia usługi bez wysyłania danych. Z kolei u wymusza korzystanie z pakietów UDP w miejsc TCP. Przy prawidłowym przebiegu operacji otrzymamy informację, na której zależało nam od samego początku:

Connection to 192.168.1.1 53 port [udp/domain] succeeded!

MG

Tagi: , ,

Brew – wygodny instalator dla Mac OS

20 maja, 2017 | Brak Komentarzy | Kategoria: MacOS, Porady

Apple instalatorMacbook jako komputer do pracy kojarzy się przede wszystkim z dość drogim ale za to bardzo wydajnym rozwiązaniem na długie lata. Praktycznie każda typowa czynność została tutaj zoptymalizowana tak aby ułatwić obsługę nawet bardzo opornym użytkownikom. Można śmiało napisać, że jedna z takich funkcji obrosła już legendą, mam na myśli instalator aplikacji. Zawsze bywa podawana jako argument ‘za’ i rzeczywiście dla kogoś kto miał do czynienia tylko z systemem Windows, cały proces wydaje się nieprawdopodobnie prosty. Instaluję przeciągając program do katalogu Aplikacje, odinstalowywuje przeciągając ten sam program do Kosza.

Jednak dla kogoś kto jest przyzwyczajony np. do korzystania z repozytoriów, takie podejście wydaje się nieco dziwne. Przede wszystkim o ile producent aplikacji o to nie zadba, nie ma szans aby aktualizacje przebiegały w sposób automatyczny. Druga sprawa to przyglądając się całości od kuchni, deinstalacja wcale nie oznacza wyczyszczenia systemu z pozostałości po oprogramowaniu. Wystarczy sprawdzić dokładniej swój katalog domowy. Takie przykłady można mnożyć, niemniej nie chodzi o to aby kogoś tu zniechęcać.

Ponieważ żyjemy w bardzo różnorodnym świecie gdzie zamknięte, hermetyczne rozwiązania są praktycznie rzadkością, to okazuje się, że również Mac OS da się trochę podrasować. Z pomocą wszystkim niezadowolonym przychodzi bowiem narzędzie brew. Jego instalacja z poziomu terminala systemowego jest bardzo prosta:

ruby -e $(curl -fsSL https://raw.githubusercontent.com/ →
Homebrew/install/master/install)"

Następnie korzystając z tego samego terminala wystarczy wydać polecenie:

brew search

aby otrzymać, zadziwiająco długą listę programów, które można zainstalować komendą:

brew install {nazwa programu}

Jeśli dołożymy jeszcze polecenia takie jak:

brew update
brew doctor
brew upgrade

to widać wyraźne podobieństwo do narzędzi dobrze znanych z Linuksów.

Dalsze szczegółowe omawianie narządzia brew mija się z celem, dlatego że przede wszystkim w Internecie można znaleźć mnóstwo informacji na ten temat, a po drugie zawsze najlepiej jest pobawić się samemu. Warto jednak dodać, że zdecydowanie rzadziej można znaleźć informacje o tym, że za pomocą opisywanego instalatora można instalować również aplikacje graficzne czyli np. Chrome, Firefox oraz Gimp czy Inkscape. Wybór jest naprawdę duży. W tym przypadku trzeba skorzystać z rozszerzenia cask, czyli użyć komendy rozbudowanej np.

brew cask search

Pozostałe reguły nie zmianiają się. Jak widać za pomocą paru prostych poleceń możemy w Mac OS skorzystać z dość zaawansowanego systemu instalacji, z obsługą aktualizacji oraz  innymi ciekawymi funkcjami.

MG

Tagi: , , ,

Cron – zabawy z usługą harmonogramu zadań systemowych

15 kwietnia, 2017 | Brak Komentarzy | Kategoria: Linux, Porady

Cron - linuksowy budzik systemowyWszyscy użytkownicy Linuxa, zarówno korzystający tylko do celów domowych, jaki i administratorzy systemów serwerowych, na pewno nie raz zetknęli się z tak zwanym harmonogramem zadań systemowych czyli po prostu usługą cron. Pomysłowość ludzka bywa zadziwiająca i osobiście widziałem już najdziwniejsze zastosowania harmonogramu. Można go używać do wykonywania codziennych kopii zapasowych za pomocą ulubionego narzędzia rsync, można co 5 minut synchronizować dane pomiędzy dwoma systemami, można wreszcie wymusić okresowe ponowne uruchamianie usługi systemowej daemona, która nie zachowuje się tak jak byśmy tego oczekiwali. W tym ostatnim przypadku należałoby rzecz jasna zastanowić się raczej czemu usługa nie działa prawidłowo i poprawić jej błędy ale kto może zabronić leniwemu administratorowi pójść na skróty. Tak czy inaczej zastosowań może być mnóstwo.

Generalnie obsługa usługi cron sprowadza się do wywołania prostej komendy z odpowiednimi parametrami. Jeśli chcemy wyświetlić listę aktywnych zadań użyjemy wywołania:

crontab -l

W przypadku dodawania nowego zadania będzie to składnia:

crontab -e

I właśnie dopisanie nowej linijki z poleceniem uruchamiania programu czy skryptu o zadanym czasie, pomimo, że wydaje się stosunkowo proste, bardzo często budzi wątpliwości. Szczególnie początkujący użytkownicy mogą gubić się w gąszczu zasad dotyczących definiowania pory uruchamiania, definiowania okresu powtarzania, stosowania wyjątków itd. Często kończy się to szperaniem za pomocą Google, nikt przecież nie uczy się na pamięć wszyskich reguł. Właśnie w takiej sytuacji może przyjść z pomocą serwis crontab.guru.

Jak już wielokrotnie wspominałem w innych artykułach nie staram się opisywać szczegółowo wad i zalet każdego przytaczanego narzędzia ale jednocześnie gorąco zachęcam do zapoznania się z nim i wypróbowania w codziennej pracy. W końcu wszystko co może uczynić codzienne zadania łatwiejszymi i bardziej przyjemnymi jest warte poświęcenia uwagi. Zatem otwieramy kolejne okienko przeglądarki i wpisujemy adres crontab.guru. Życzę miłej pracy.

MG

Tagi: , ,

Macierz RAID1 i problemy z GRUB2

18 lutego, 2017 | Brak Komentarzy | Kategoria: Linux, Porady

RAID1Powszechnie wiadomo, że nie jest szczególnie trudno zbudować macierz programową RAID1 używając systemu operacyjnego Debian. Przy instalacji jest to jedna z najczęściej wybieranych opcji, w celu zabezpieczenia się przed niespodziewaną utratą danych. Większość tak zwanych software’owych raidów, oferowanych przez producentów płyt głównych, opiera się właśnie o pakiet mdadm, czyli w zasadzie jest to dokładnie takie samo rozwiązanie jak w przypadku zwyczajnej instalacji. Przyznam się, że często wyłączam raid na płycie głównej, bo wolę panować do końca nad systemem, i po prostu instaluję oprogramowanie ręcznie. I wszystko było by dobrze gdyby nie jeden, nie zrozumiały przeze mnie fakt. Otóż do tej pory, przy składaniu raidu, instalator modyfikuje konfigurację bootloadera grub tylko dla pierwszego dysku (np. /dev/sda). Co oznacza, że w przypadku uszkodzenia drugiego dysku (np. /dev/sdb) twardego komputer przeżyje awarię, jednak jeżeli zostanie uszkodzony pierwszy dysk można mieć sporo kłopotów z jego uruchomieniem. Internet jest pełen takich historii, jak również mnóstwo jest porad jak zapobiegać lub usunąć ten błąd. Ja gorąco będę namawiał do przygotowania się zawczasu i skonfigurowania prawidłowo systemu na samym początku. W tym celu zaraz po instalacji systemy wystarczy skorzystać z trzech prostych poleceń (wydawanych z konta root)):

mv /boot/grub/device.map /boot/grub/device.map.old
grub-mkdevicemap
update-grub2 && grub-install /dev/sda && grub-install /dev/sd

Czasami naprawdę niewiele wystarczy, żeby zabezpieczyć się na przyszłość.

MG

Tagi: , , , ,

Time has been changed – co oznacza ten komunikat

17 grudnia, 2016 | Brak Komentarzy | Kategoria: Linux, Porady

Time has been changedJednym z problemów w administracji serwerami (nie tylko inuxowymi) jest synchronizacja czasu. Praktycznie każda usługa systemowa może odmówić posłuszeństwa jeżeli nie zadbamy o prawidłową podstawę czasu. Z pozoru zadanie to jest dość proste. Wystarczy zainstalować pakiet ntp:

 

 

apt-get install ntp

i od razu wszystko powinno działać. Osobiście polecam takie rozwiązanie na każdym sewerze z Linuxem aby właśnie zadbać o zsynchronizowanie naszej skali czasu z serwerami źródłowymi dostępnymi w Internecie. Musimy jednak pamiętać, że oprócz zegara systemowego, każdy komputer wyposażony jest w zegar sprzętowy. Funkcjonowanie tego ostatniego, a raczej jego zła praca, na pewno będzie miała wpływ na stabilność zegara systemowego. Są to bardzo rzadkie przypadki ale zdarzają się. Np. w Debianie Jessie aby zrealizować synchornizację wykorzystywane są kolejno usługi i funkcje systemd, swdate i w konsekwencji Slow Clock Adjuster. Co w moim przypadku, przy korzystaniu z maszyny VirtualBox, i zapewne błędnej obsłudze czasu przez środowisko wirtualne, zaowocowało komunikatami systemowymi (rsyslogd):

host systemd[1]: Time has been changed

Jak wspomniałem, jest to błąd oprogramowania i aby pozbyć się powyższych komunikatów trzeba je po prostu odfiltorwać na poziomie logu systemowego. W tym celu logujemy do konsoli roota i zakładmy plik time_msgs.conf:

touch /etc/rsyslog.d/time_msgs.conf

Następnie edytujemy plik:

vi /etc/rsyslog.d/time_msgs.conf

i dodajemu linijkę:

:msg, contains, "Time has been changed" stop

Po wszystkim musimy ponownie uruchomić usługę:

/etc/init.d/rsyslog stop
/etc/init.d/rsyslog start

Tym samym pozbyliśmy się niepotrzebnych komunikatów z logów systemowych.

MG

Tagi: , , , , ,

Port Forwarding na serwerze Windows

15 października, 2016 | Brak Komentarzy | Kategoria: Porady, Windows

Windows termina - port forwardingPrzekierowanie portów (port forwarding) za pomocą reguł iptables jest dobrze znaną i często wykorzystywaną funkcją w systemach Linux. Każdy kto z niej korzystał wie, że bywa bardzo przydatna w różnych sytuacjach. Jednak czy można uzyskać podobny efekt na serwerze z zainstalowanym systemem Windows? Na pierwszy rzut oka wbudowana zapora Windows Firewall nie posiada takich możliwości. Pomimo szczegółowego przeszukiwania wszystkich opcji dostępnych z poziomu menu graficznego, trudno jest tam nawet znaleźć wzmiankę o podobnych usługach. Okazuje się jednak, że pod spodem, pod warstwą interfejsu mającego upraszczać i ułatwiać codzienne czynności administracyjne kryje się całe bogactwo rozmaitych narzędzi. Tym razem chciałbym zwrócić uwagę na polecenie netsh.

Netsh jako narzędzie linii poleceń pozwala zrealizować wiele ciekawych i rozbudowanych czynności związanych z obsługą sieci w Windows. Bardzo dobrym źródłem informacji na ten temat jest Microsoft TechNet. Ponieważ omawianie wszystkich możliwości wykracza daleko poza ramy krótkiego artykułu chciałem pokazać wspomniany w tytule przykład:

netsh interface portproxy add v4tov4 →
listenaddress=localaddress listenport=localport →
connectaddress=destaddress connectport=destport

Poszczególne opcje oznaczają:

  • listenaddress: lokalny adres IP oczekujący na połączenie,
  • listenport: nasłuchujący port,
  • connectaddress: adres IP, na który zostanie przekierowane połączenie,
  • connectport: port, na który zostanie przekierowane połączenie.

Powyższy przykład pokazuje jak ciekawe narzędzia kryją się pod powłoką graficzną. Mam nadzieję, że jest to wystarczająca zachęta do zabawy z terminalem tekstowym. Podobnie jak w Linuksie 🙂

MG

Tagi: , ,